غزل ۱۸۳ سعدی

کدام چاره سگالم که با تو درگیرد؟

کجا روَم که دل ِ من دل از تو برگیرد

زِ چشم ِ خلق فتادم هنوز و ممکن نیست

که چشم ِ شوخ ِ من از عاشقی حذر گیرد

دل ِ ضعیف ِ مرا نیست زور ِ بازویِ آن

که پیش ِ تیر ِ غم‌ات صابری سپر گیرد

چو تلخ‌عیشی ِ من بشنوی، به خنده درآی!

که گر به خنده درآیی، جهان شکَر گیرد

به خسته برگذری، صحت‌اش فرازآید

به مرده درنگری، زندگی زِ سر گیرد

زِ سوزناکی ِ گفتار ِ من قلم بگریست

که در نی آتش ِ سوزنده زودتر گیرد

دو چشم ِ مست ِ تو شهری به غمزه‌ئی ببَرند

کرشمه‌یِ تو جهانی به‌یک‌نظر گیرد

گر از جفایِ تو در کُنج ِ خانه بنشینم

خیال‌ات از در و بام‌ام به‌عنف درگیرد

مکُن! که روز ِ جمال‌ات سر آید ار سعدی

شبی به دست ِ دعا دامن ِ سحر گیرد