غزل ۱۸۵ سعدی

کسی به عیب ِ من از خویش‌تن نپردازد

که هر که می‌نگرم با تو عشق می‌بازد

فرشته ای تو بدین روشنی! نه آدمی ای

نه آدمی ست که بر تو نظر نیندازد

نه آدمی که اگر آهنین بوَد شخصی

در آفتاب ِ جمال‌ات چو موم بُگدازد

چنین پسر که تو یی راحت ِ روان ِ پدر

سزَد که مادر گیتی به رویِ او نازَد

کمان ِ چفته‌یِ ابرو کشیده تا بُن ِ گوش

چو لشکری که به دنبال ِ صید می‌تازد

کدام گُل که به رویِ تو مانَد اندر باغ؟

کدام سرو که با قامت‌ات سر افرازد

درخت ِ میوه‌یِ مقصود از آن بلندتر است

که دست ِ قدرت ِ کوتاه ِ ما بر او یازد

مسلّم‌اش نبوَد عشق ِ یار ِ آتش‌روی

مگر کسی که چو پروانه سوزد و سازد

مده به دست ِ فراق‌ام پس از وصال چو چنگ

که مطرب‌اش بزند بعد از آن که بنوازد

خلاف ِ عهد ِ تو هرگز نیاید از سعدی

دلی که از تو بپرداخت، با که پردازد؟