غزل ۴۰ سعدی

چنان به مویِ تو آشفته ام، به بوی تو مست؛

که نیست‌ام خبر از هر چه در دو عالم هست

دگر به روی کس‌ام دیده بر نمی‌باشد

خلیل ِ من همه بت‌های آزری بشکست

مجال ِ خواب نمی‌باشد م زِ دست ِ خیال

در ِ سرای نشاید بر آشنایان بست

در ِ قفس طلبد هر کجا گرفتاری ست

من از کمند ِ تو تا زنده ام نخواهم جَست

غلام ِ دولت ِ آن ام که پای‌بند ِ یکی ست

به جانبی متعلق شد، از هزار بِرَست

مطیع ِ امر تو ام گر دل‌ام بخواهی سوخت

اسیر ِ حُکم ِ تو ام گر تن‌ام بخواهی خَست

نماز ِ شام ِ قیامت به هوش بازآید

کسی که خورده بوَد می ز بامداد ِ اَلَست

نگاه ِ من به تو و دیگران به خود مشغول

معاشران زِ می و عارفان زِ ساقی مست

اگر تو سرو ِ خرامان ز پای ننشینی

چه فتنه‌ها که بخیزد میان ِ اهل ِ نشست

برادران و بزرگان! نصیحت‌ام مکنید

که اختیار ِ من از دست رفت و تیر از شَست

حذر کنید زِ باران ِ دیده‌یِ سعدی

که قطره سیل شود چون به یک‌دگر پیوست

خوش است نام ِ تو بُردن؛ ولی دریغ بوَد

در این سخن که بخواهند بُرد دست به دست