غزل ۸۵ سعدی

با همه مِهر و با من‌اش کین است

چه کُنم! حظّ ِ بخت ِ من این است

شاید ای نفس تا دگر نکنی

پنجه با ساعدی که سیمین است

ننهد پای تا نبیند جای

هر که را چشم ِ مصلحت‌بین است

مَثَل ِ زیرکان و چنبر ِ عشق

طفل ِ نادان و مار ِ رنگین است

دردمند ِ فراق، سر ننهد!

مگر آن شب که گور بالین است

گریه گو بر هلاک ِ من مکُنید

که نه این نوبت ِ نخستین است

لازم است احتمال ِ چندین جور

که محبّت هزار چندین است

گر هزار م جواب ِ تلخ دهی

اعتقاد ِ من آن که: شیرین است!

مرد اگر شیر در کمند آرَد

چون کمند ش گرفت، مسکین است

سعدیا! تن به نیستی درده

چاره با سخت‌بازوان این است