غزل ۸۹ سعدی

بِتا هلاک شود دوست در محبّت ِ دوست

که زندگانی ِ او در هلاک ِ بودن ِ او ست

مرا جفا و وفایِ تو، پیش، یک‌سان است

که هر چه دوست پسندد به جای دوست، نکو ست

مرا و عشق ِ تو، گیتی به یک شکم زاده‌ست

دو روح در بدنی؛ چون دو مغز در یک پوست

هر آن‌چه بر سر آزادگان روَد، زیبا ست

علی‌الخصوص که از دست ِیار زیبا خو ست

دل‌ام ز دست به‌در بُرد سروبالایی

خلاف ِ عادت ِ آن سروها که بر لب ِ  جو ست

به خواب، دوش، چنان دیدمی که زلفین‌اش

گرفته بودم و دست‌ام هنوز غالیه‌بو ست

چو گوی در همه عالَم به‌جان بگردیدم

زِ دست ِ عشق‌اش و چوگان هنوز در پیِ گو ست

جماعتی به همین آب ِ چشم ِ بیرونی

نظر کنند و ندانند ک‌آتش‌ام در تو ست

زِ دوست، هر که تو بینی، مراد ِ خود خواهد

مراد ِ خاطر ِ سعدی مراد ِ خاطر ِ او ست