حافظ شیراز به روایت احمد شاملو

شماره ۱۰۰

 

اگر زِ کو یِ تو بو ئی به من رسانَد باد

به مژده جان و جان را به باد خواهم داد!

 

نه در برابر ِ چشمی، نه غایب از نظری

نه یاد می‌کُنی از من، نه می‌روی از یاد.

 

تو تا به رو یِ من – ای نور ِ دیده! – دَر بَستی

دِگَر جهان دَر ِ شادی به روی ِ من نَگشاد.

 

خیال ِ رو یِ تو اَم دیده می‌کُنَد پُر خون

هوا یِ زلف ِ تو اَم عُمر می‌دهد بر باد.

 

اگرچه گَرد برانگیختی زِ هستی‌یِ من

غُباری از من ِ خاکی به دامن‌ات مَرساد!

 

چه جا یِ طَعنه؟ که گَر تیغ می‌زند دشمن،

زِ دوست دست نداریم؛ هرچه بادا باد!

 

 

زِ دست ِ عشق ِ تو حافظ نمی بَرَد جان را؛

که جان زِ محنت ِ شیرین کُجا بَرَد فرهاد؟