غزل ۳۴ سعدی

دل ِ هر‌که صید کردی، نکشد سر از کمند ت

نه دگر امید دارد که رها شود زِ بند ت

به‌خدا که پرده از رویِ چو آتش‌ات برافکن

که به‌اتفاق بینی دل ِ عالَمی سپند ت

نه چمن شکوفه‌ئی رُست چو رویِ دل‌ستان‌ات،

نه صبا صنوبری یافت چو قامت ِ بلند ت

گر ت آرزویِ آن است که خون ِ خلق ریزی،

چه کُنَد که شیر گردن ننهد چو گوسفند ت

تو امیر ِ مُلک ِ حُسنی به حقیقت؛ ای دریغا

اگر التفات بودی به فقیر ِ مستمند ت

نه تو را بگفتم ای دل؟ که سر ِ وفا ندارد!

به طمع ز دست رفتی و به پای درفکند ت

تو نه مرد ِ عشق بودی خود از این حساب سعدی!

که نه قوّت ِ گریز است و نه طاقت ِ گزند ت