غزل ۳۶ سعدی

بنده‌وار آمدم به زنهار ت

که ندارم سلاح ِ پیکار ت

متّفق می‌شوم که دل ندهم

معتقد می‌شوم دگربار ت

مشتری را بهایِ رویِ تو نیست

من بدین مفلسی خریدار ت

غیرت‌ام هست و اقتدار م نیست

که بپوشم زِ چشم ِ اغیار ت

گر چه بی‌طاقت ام چو مور ِ ضعیف،

می‌کُشم نَفس و می‌کَشم بار ت

نه چنان در کمند پیچیدی

که مُخَلَّص شود گرفتار ت

من، هم‌اوّل که دیدم‌ات، گفتم:

«حذر از چشم ِ مست ِ خون‌خوار ت!»

دیده شاید که بی تو برنکُنَد

تا نبیند فراق ِ دیدارت

تو ملولی و دوستان مشتاق

تو گریزان و ما طلب‌کار ت

چشم ِ سعدی به خواب بیند خواب!

که ببستی به چشم ِ سحّار ت

تو بدین هر دو چشم ِ خواب‌آلود

چه غم از چشم‌هایِ بیدار ت