غزل ۳۷ سعدی

مپندار از لب ِ شیرین‌عبارت

که کامی حاصل آید بی مرارت

فراق افتد میان ِ دوست‌داران

زیان و سود باشد در تجارت

یکی را چون ببینی کُشته‌یِ دوست

به دیگر دوستان‌اش ده بشارت

ندانم هیچ‌کس در عهد ِ حُسن‌ات

که بادل باشد الّا بی‌بصارت

مرا آن گوشه‌یِ چشم ِ دل‌آویز

به کشتن می‌کُنَد گویی اشارت

گر آن حلوا به دست ِ صوفی افتد

خداترسی نباشد روز ِ غارت

عجب دارم درون ِ عاشقان را

که پیراهن نمی‌سوزد حرارت

جمال ِ دوست چندان سایه انداخت

که سعدی ناپدید است از حقارت