غزل ۴۶ سعدی

دیگر نشنیدیم چنین فتنه که برخاست

از خانه برون آمد و بازار بیاراست

در وَهم نگنجد که چه دل‌بند و چه شیرین

در وصف نیاید که چه مطبوع و چه زیبا ست

صبر و دل و دین می‌رود و طاقت و آرام

از زخم پدید است که بازو ش توانا ست

از‌بهر ِ خدا روی مپوش از زن و از مرد

تا صُنع ِ خدا می‌نگرند از چپ و از راست

چشمی که تو را بیند و در قدرت ِ بی چون

مدهوش نماند، نتوان گفت که بینا ست

دنیا به چه کار آید و فردوس چه باشد؟

از بارخدا به زِ تو حاجت نتوان خواست

فریاد ِ من از دست ِ غم‌ات عیب نباشد

ک‌این درد نپندارم از آن ِ من ِ تنها ست

با جور و جفایِ تو نسازیم چه سازیم

چون زَهره و یارا نبوَد چاره مُدارا ست

از رویِ شما صبر، نه صبر است؛ که زهر است!

و ز دست ِ شما زهر نه زهر است؛ که حلوا ست

آن کام و دهان و لب و دندان که تو داری

عیش است ولی تا زِ برایِ که مهیّا ست

گر خون ِ من و جمله‌یِ عالَم تو بریزی

اقرار بیاریم که جُرم از طرف ِ ما ست

تسلیم ِ تو سعدی نتوانَد که نباشد

گر سر بنهد و ر ننهد دست ِ تو بالا ست