غزل ۵۷ سعدی

هر صبح‌دم، نسیم ِ گل از بوستان ِ تو ست

اَلحان ِ بلبل از نفَس ِ دوستان تو ست

چون خضر دید آن لب ِ جان‌بخش ِ دل‌فریب

گفتا که آب ِ چشمه‌یِ حیوان دهان ِ تو ست

یوسف به بندگی‌ت کمر بسته بر میان

بود ش یقین که مُلک ِ ملاحت از آن ِ تو ست

هر شاهدی که در نظر آمد به دل‌بَری

در دل نیافت راه؛ که آن‌جا مکان ِ تو ست

هرگز نشان زِ چشمه‌یِ کوثر شنیده‌ای؟

ک‌او را نشانی از دهن ِ بی‌نشان ِ تو ست

از رشک ِ آفتاب ِ جمال‌ات، بر آسمان

هر ماه، ماه دیدم؛ چون ابروان ِ تو ست

این باد ِ روح‌پرور از انفاس ِ صبح‌دم

گویی مگر زِ طرّه‌یِعنبرفشان ِ تو ست

صد پیرهن قبا کنم از خرّمی اگر

بینم که دست ِ من چو کمر در میان ِ تو ست

گفتند میهمانی ِ عشّاق می‌کنی

سعدی به بوسه‌ئی ز لب‌ات میهمان ِ تو ست