غزل ۶۶ سعدی

هر کسی را نتوان گفت که صاحب‌نظر است

عشق‌بازی دگر و نفس‌پرستی دگر است

نه هر آن چشم که بینند، سیاه است و سپید

یا سپیدی زِ سیاهی بشناسد بصَر است

هر که در آتش ِ عشق‌اش نبوَد طاقت ِ سوز

گو به نزدیک مرو! ک‌آفت ِ پروانه پر است

گر من از دوست بنالم، نفس‌ام صادق نیست

خبر از دوست ندارد که ز خود با خبر است

آدمی‌صورت اگر دفع کُنَد شهوت ِ نفس

آدمی‌خوی شود و ر نه همان جانور است

شربت از دست ِ دل‌آرام، چه شیرین و چه تلخ

بده ای دوست! که مستسقی از آن تشنه‌تر است

من خود از عشق ِ لب‌ات فهم ِ سخن می‌نکُنم

هرچ از آن تلخ‌تر م گر تو بگویی شکر است

و ر به تیغ‌ام بزنی، با تو مرا خصمی نیست

خصم ِ آن ام که میان ِ من و تیغ‌ات سپر است

من از این بند نخواهم به در آمد همه عمر

بند ِ پایی که به دست ِ تو بوَد تاج ِ سر است

دست ِ سعدی به جفا نگسلد از دامن ِ دوست

تَرک ِ لؤلؤ نتوان گفت که دریا خطر است