غزل ۶۹ سعدی

عشرت خوش است و بر طرَف ِ جوی خوش‌تر است

می بر سماع ِ بلبل ِ خوش‌گوی خوش‌تر است

عیش است بر کنار ِ سمن‌زار، خواب صبح؟

نی! در کنار ِ یار ِ سمن‌بوی خوش‌تر است

خواب از خُمار ِ باده‌یِ نوشین ِ بامداد

بر بستر ِ شقایق ِ خودروی خوش‌تر است

روی از جمال ِ دوست به صحرا مکن! که روی

در رویِ هم‌نشین ِ وفاجوی خوش‌تر است

آواز ِ چنگ ِ مطرب ِ خوش‌گوی، گو مباش!

ما را حدیث ِ هم‌دم ِ خوش‌خوی خوش‌تر است

گر شاهد است سبزه بر اطراف ِ گُلسِتان

بر عارضین ِ شاهد ِ گل‌روی خوش‌تر است

آب از نسیم ِ باد زره‌روی‌گَشته گیر

مفتول ِ زلف ِ یار ِ زره‌موی خوش‌تر است

گو چشمه آب ِ کوثر و بُستان بهشت باش

ما را مُقام بر سر ِ این کوی خوش‌تر است

سعدی! جفا نبُرده چه دانی تو قدر ِ یار؟

تحصیل ِ کام ِ دل، به تکاپوی خوش‌تر است