غزل ۹۷ سعدی

صبحی مبارک است نظر بر جمال ِ دوست

بر خوردن از درخت ِ امید ِ وصال ِ دوست

بخت‌ام نخفته بود که از خواب ِ بامداد

برخاستم به طالع ِ فرخنده‌فال ِ دوست

از دل برون شو ای غم ِ دنیا و آخرت

یا خانه جای رخت بوَد، یا مجال ِ دوست

خواهم که بیخ ِ صحبت ِ اغیار بَرکَنم

در باغ ِ دل رها نکُنم جز نهال ِ دوست

تشریف داد و رفت؛ ندانم زِ بی‌خودی

ک‌این دوست بود در نظر م؟ یا خیال ِ دوست

هوش‌ام نماند و عقل برفت و سخن ببست

مُقبِل کسی که محو شود در کمال ِ دوست

سعدی! حجاب نیست. تو آیینه پاک دار

زنگارخورده چون بنماید جمال ِ دوست