غزل ۱۱۲ سعدی

زهی رفیق که با چون تو سروبالایی ست

که از خدای بر او نعمتی و آلایی ست

هر آن که با تو دمی یافته ست در همه عمر

نیافته ست اگر ش بعد از آن تمنّایی ست

هر آن که رایِ تو معلوم کرد و دیگربار

برای خود نفسی می‌زند، نه بس‌رایی ست

نه عاشق است که هر ساعت اش نظر به کسی

نه عارف است که هر روز خاطر ش جایی ست

مرا و یاد تو بگذار و کُنج ِ تنهایی

که هر که با تو به خلوت بوَد، نه تنهایی ست

به اختیار شکیبایی از تو نتوان بود

به اضطرار توان بود اگر شکیبایی ست

نظر به رویِ تو هر بامداد نوروزی ست

شب ِ فراق ِ تو هر شب که هست، یلدایی ست

خلاص بخش خدایا همه اسیران را!

مگر کسی که اسیر ِ کمند ِ زیبایی ست

حکیم بین! که برآورد سر به شیدایی

حکیم را که دل از دست رفت، شیدایی ست

ولیک عذر توان گفت پایِ سعدی را

در این لَجَم چو فروشد، نه اولین پایی ست