غزل ۱۵۰ سعدی

خوش می‌روی به تنها! تن‌ها فدایِ جان‌ات

مدهوش می‌گذاری یاران ِ مهربان‌ات

آیینه‌ئی طلب کن تا رویِ خود ببینی؛

وَ ز حُسن ِ خود بمانَد انگشت در دهان‌ات

قصد ِ شکار داری یا اتّفاق ِ بُستان

عزمی دُرست باید تا می‌کشد عنان‌ات

ای گلبُن ِ خرامان! با دوستان نگه کُن

تا بگذرد نسیمی بر ما زِ بوستان‌ات

رَخت ِ سرایِ عقل‌ام تاراج ِ شوق کردی

ای دزد آشکارا می‌بینم از نهان‌ات

هر دم کمند ِ زلف‌ات صیدی دگر بگیرد

پیکان ِ غمزه در دل ز ابرویِ چون کمان‌ات

دانی چرا نخفتم؟: تو پادشاه ِ حُسنی

خفتن حرام باشد بر چشم ِ پاس‌بان‌ات

ما را نمی‌بَرازد با وصل‌ات آشنایی

مرغی لَبِق‌تر از من باید هم‌آشیان‌ات

من آب ِ زندگانی بعد از تو می‌نخواهم

بگذار تا بمیرم بر خاک ِ آستان‌ات

من فتنه‌ی زمان ام! و آن دوستان که داری

بی‌شک نگاه دارند از فتنه‌یِ زمان‌ات

سعدی چو دوست داری، آزاد باش و ایمن

و ر دشمنی بباشد با هر که در جهان‌ات