غزل ۱۵۱ سعدی

گر جان طلبی، فدایِ جان‌ات

سهل است جواب ِ امتحان‌ات

سوگند به جان‌ات! اَر فروشم

یک موی به هر که در جهان‌ات

با آن که تو مِهر ِ کس نداری

کس نیست که نیست مهربان‌ات

و این سَر که تو داری، ای ستم‌کار!

بس سَر بروَد بر آستان‌ات

بس فتنه که در زمین به پا شد

از رویِ چو ماه ِ آسمان‌ات

من در تو رسَم به جهد؟ هیهات!

ک‌از باد سبَق برَد عنان‌ات

بی یاد ِ تو نیست‌ام زمانی

تا یاد کنم دگر زمان‌ات

کوته‌نظران کنند – و حیف است –

تشبیه به سرو ِ بوستان‌ات

و ابرو که تو داری، ای پری زاد،

در صید چه حاجت ِ کمان‌ات؟

گویی بدن ِ ضعیف ِ سعدی

نقشی ست گرفته از میان‌ات

گر واسطه‌یِ سخن نبودی،

در وَهم نیامدی دهان‌ات

شیرین‌تر از این سخن نباشد

الّا دهن ِ شکرفشان‌ات