غزل ۱۵۹ سعدی

نه آن شب است که کس در میان ِ ما گُنجد

به خاک ِ پا یت اگر ذرّه در هوا گنجد

کلاه ِ ناز و تکبّر بِنه! کمر بگشای

که چون تو سرو ندیدم که در قبا گنجد

زِ من حکایت ِ هجران مپُرس در شب ِ وصل!

عتاب کی ست که در خلوت ِ رضا گنجد

مرا شکَر مَنه و گُل مریز در مجلس

میان ِ خسرو و شیرین شکَر کجا گنجد

چو شور ِ عشق درآمد، قرار ِ عقل نماند

درون ِ مملکتی، چون دو پادشا گنجد؟

نماند در سر ِ سعدی زِ بانگ ِ رود و سرود

مجال ِ آن که دگر پند ِ پارسا گنجد