بِنال بُلبل اگر با من‌ات سر ِ یاری‌ست
که ما دو عاشق ِ زاریم و کار ِ ما زاری‌ست

در آن زمین که نسیمی وَزَد زِ طُرّه‌یِ دوست
چه جا یِ دَم زدن ِ نافه‌ها یِ تاتاری‌ست؟

بیار باده که رنگین کنیم جامه‌یِ زرق
که مست ِ جام ِ غُروریم و نام، هُشیاری‌ست

خیال ِ زُلف ِ تو پختن نه کار ِ هر خامی‌ست
که زیر ِ سلسله رفتن طریق ِ عیّاری‌ست

لطیفه‌ئی‌ست نهانی که عشق از او خیزد
که نام ِ آن، نه لب ِ لعل و خطّ ِ زنگاری‌ست

جمال ِ شخص، نه چشم است و زلف و عارض و خال
هزار نکته در این کار و بار ِ دل‌داری‌ست

قلندران ِ حقیقت به نیم‌جو نَخَرَند
قَبا یِ اطلس ِ آن‌کس که از هُنر عاری‌ست

بر آستان ِ تو مشکل توان رسید آری
عُروج بر فَلَک ِ سَروَری به‌دشواری‌ست

سَحَر کرشمه‌یِ چشم‌ات به‌خواب می‌دیدم
زهی مَراتب ِ خوابی که بِه زِ بیداری‌ست

دل‌اش به ناله مَیازار و ختم کن حافظ
که رستگاری‌یِ جاوید در کم‌آزاری‌ست