آن تُرک ِ پری‌چهره که دوش از بر ِ ما رَفت
آیا چه خطا دید که از راه ِ خطا رفت

تا رفت مرا از نظر آن چشم ِ جهان‌بین
کس واقف ِ ما نیست که از دیده چه‌ها رفت

بر شمع نرفت از گذر ِ آتش ِ دل، دوش
آن دود که از سوز ِ جگر بر سر ِ ما رفت

دور از رخ ِ تو دم به دم از گوشه‌یِ چشم‌ام
سیلاب ِ سرشک آمد و طوفان ِ بلا رفت

از پای فتادیم چو آمد غم ِ هجران
در درد بِمُردیم چو از دست دوا رفت

دل گفت وصال‌اش به دعا باز توان یافت
عمری‌ست که عمرم همه در کار ِ دعا رفت

احرام چه بندیم چو آن قبله نه این‌جا ست
در سعی چه کوشیم چو از مروه صفا رفت

دی گفت طبیب از سر ِ حسرت چو مرا دید
هیهات که رنج ِ تو زِ قانون ِ شفا رفت

ای دوست به پرسیدن ِ حافظ قدمی نِه
زان پیش که گویند که از دار ِ فنا رفت