غزل ۱۰۶ سعدی

شادی، به‌روزگار ِ گدایان ِ کویِ دوست،

بر خاک ِ ره نشسته به امّید ِ رویِ دوست

گفتم به گوشه‌ئی بنشینم؛ ولی دل‌ام

ننشیند از کشیدن ِ خاطر به سویِ دوست

صبر م زِ رویِ دوست میسَّر نمی‌شود

دانی طریق چیست؟ تحمّل زِ خویِ دوست

ناچار هر که دل به غم ِ رویِ دوست داد،

کار ش به‌هم‌برآمده باشد چو مویِ دوست

خاطر به باغ می‌رود م روز ِ نوبهار

تا با درخت ِ گُل بنشینم به بویِ دوست

فردا که خاک ِ مُرده به حشر آدمی کنند،

ای باد! خاک ِ من مطَلب جز به کویِ دوست

سعدی چراغ می‌نکند در شب ِ فراق

ترسد که دیده باز کُنَد جز به رویِ دوست