غزل ۱۱۴ سعدی

دردی ست درد ِ عشق که هیچ‌اش طبیب نیست

گر دردمند ِ عشق بنالد، غریب نیست

دانند عاقلان که مجانین ِ عشق را

پروایِ قول ِ ناصح و پند ِ ادیب نیست

هر ک‌او شراب ِ عشق نخورده ست و دُرد ِ دَرد

آن است ک‌از حیات ِ جهان‌اش نصیب نیست

در مشک و عود و عنبر و امثال ِ طیّبات

خوش‌تر ز بوی دوست دگر هیچ طیب نیست

صید از کمند اگر بِجَهَد بوالعجب بوَد!

و ر نه چو در کمند بمیرد عجیب نیست

گر دوست واقف است که بر من چه می‌رود

باک از جفایِ دشمن و جور ِ رقیب نیست

بِگریست چشم ِ دشمن ِ من بر حدیث ِ من

فضل از غریب هست و وفا در قریب نیست

از خنده گل چنان به قفا اوفتاده باز

ک‌او را خبر زِ مشغله‌یِ عندلیب نیست

سعدی! زِ دست ِ دوست شکایت کجا بَری

هم صبر بر حبیب! که صبر از حبیب نیست