غزل ۱۲۴ سعدی

روز ِ وصل‌ام قرار ِ دیدن نیست

شب ِ هجران‌ام آرمیدن نیست

طاقت ِ سر بریدن‌ام باشد

و ز حبیب‌ام سر ِ بریدن نیست

مطرب از دست ِ من به جان آمد

که مرا طاقت ِ شنیدن نیست

دست ِ بی‌چاره چون به جان نرسد،

چاره جز پیرهن دریدن نیست

ما خود افتادگان ِ مسکین ایم

حاجت ِ دام گستریدن نیست

دست در خون ِ عاشقان داری

حاجت ِ تیغ برکشیدن نیست

با خداوندگاری افتادم

که‌ش سَر ِ بنده پروریدن نیست

گفتم: ای بوستان ِ روحانی!

دیدن ِ میوه چون گَزیدن نیست

گفت: سعدی! خیال ِ خیره مبند!

سیب ِ سیمین برایِ چیدن نیست