غزل ۱۲۵ سعدی

کس ندانم که در این شهر گرفتار ِ تو نیست

هیچ بازار، چنین گرم که بازار ِ تو، نیست

سرو، زیبا و به زیبایی ِ بالایِ تو نه

شهد، شیرین و به شیرینی ِ گفتار ِ تو نیست

خود که باشد که تو را بیند و عاشق نشود

مگر ش هیچ نباشد که خریدار ِ تو نیست!

کس ندیده ست تو را یک نظر اندر همه عمر،

که همه عمر دعاگوی و هوادار ِ تو نیست

آدمی نیست! مگر کالبَدی بی‌جان است

آن که گوید که مرا میل به دیدار ِ تو نیست

ای که شمشیر ِ جفا بر سر ما آخته‌ای

صلح کردیم! که ما را سر ِ پیکار ِ تو نیست

جور تلخ است ولیکن چه کُنَم گر نبَرَم؟

چون گریز از لب ِ شیرین ِ شکربار ِ تو نیست

من سَری دارم و در پایِ تو خواهم بازید

خجل از ننگ ِ بضاعت که سزاوار ِ تو نیست

به جمال ِ تو! که دیدار زِ من بازمگیر!

که مرا طاقت ِ نادیدن ِ دیدار ِ تو نیست

سعدیا! گر نتوانی که کم ِ خود گیری

سَر ِ خود گیر! که صاحب‌نظری کار ِ تو نیست