غزل ۱۳۵ سعدی

آن را که میسَّر نشود صبر و قناعت،

باید که ببندد کمر ِ خدمت و طاعت

چون دوست گرفتی، چه غم از دشمن ِ خون‌خوار؟

گو بوق ِ ملامت بزن و کوس ِ شناعت

گر خود همه بیداد کند، هیچ مگویید

تعذیب ِ دل‌آرام به از ذُلّ ِ شفاعت

از هر چه تو گویی، به قناعت بشکیبم

امکان ِ شکیب از تو محال است و قناعت

گر نسخه‌یِ رویِ تو به بازار برآرند،

نقّاش ببندد در ِ دکّان ِ صناعت

جان بر کف ِ دست آمده تا رویِ تو بیند

خود شرم نمی‌آید ش از ننگ ِ بضاعت!

دریاب دمی صحبت ِ یاری! که دگربار

چون رفت، نیاید به کمند آن دم و ساعت

انصاف نباشد که من ِ خسته‌یِ رنجور

پروانه‌یِ او باشم و او شمع ِ جماعت

لیکن چه توان کرد؟ که قوّت نتوان کرد

با گردش ایّام به بازویِ شجاعت

دل در هوس‌ات خون شد و جان در طلب‌ات سوخت

با این‌همه، سعدی خجل از ننگ ِ بضاعت