غزل ۱۳۹ سعدی

دل‌ام از دست ِ غم‌ات دامن ِ صحرا بگرفت

غم‌ات از سر ننهم گر دل‌ات از ما بگرفت

خال ِ مشکین ِ تو از بنده چرا در خط شد

مگر از دود ِ دل‌ام رویِ تو سودا بگرفت

دوش چون مشعله‌یِ شوق ِ تو بگرفت وجود،

سایه‌ئی در دل‌ام انداخت که صد جا بگرفت

به دم ِ سرد ِ سحرگاهی ِ من بازنشست

هر چراغی که زمین از دل ِ صهبا بگرفت

الغیاث از من ِ دل‌سوخته ای سنگین‌دل

در تو نگرفت که خون در دل ِ خارا بگرفت

دل ِ شوریده‌یِ ما عالم ِ اندیشه ما ست

عالم از شوق ِ تو در تاب که غوغا بگرفت

بِربود اَندُه ِ تو صبر م و نیکو بِربود

بگرفت اَندُه ِ تو جان‌ام و زیبا بگرفت

دل ِ سعدی، همه ز ایّام بلا پرهیزد؛

سَر ِ زلف ِ تو ندانم به چه یارا بگرفت!