غزل ۱۴۰ سعدی

چشم‌ات، چو تیغ ِ غمزه‌یِ خون‌خوار برگرفت

با عقل و هوش ِ خلق به پیکار برگرفت

عاشق زِ سوز ِ درد ِ تو فریاد درنهاد

مؤمن زِ دست ِ عشق ِ تو زنّار برگرفت

عشق‌ات، بنایِ عقل به‌کلّی خراب کرد

جور ت در ِ امید به‌یک‌بار برگرفت

شوری زِ وصف ِ رویِ تو در خانگه فتاد؛

صوفی طریق ِ خانه‌یِ خَمّار برگرفت

با هر که مشورت کنم از جور ِ آن صنم

گوید بباید ت دل از این کار برگرفت

دل برتوانم از سر و جان برگرفت و چشم

نتوانم از مشاهده‌یِ یار برگرفت

سعدی به خُفیه خون ِ جگر خورد بارها

این بار، پرده از سَر ِ اسرار برگرفت