غزل ۱۴۲ سعدی

ای کسوت ِ زیبایی بر قامت ِ چالاک‌ات

زیبا نتواند دید اِلّا نظر ِ پاک‌ات

گر منزلتی دارم؛ بر خاک ِ در ت میرم!

باشد که گذر باشد یک روز بر آن خاک‌ات

دانم که سَر م روزی در پای تو خواهد شد

هم در تو گریزند م دست ِ من و فتراک‌ات

ای چشم ِ خرَد حیران در مَنظَر ِ مطبوع‌ات

و ای دست ِ نظر کوتاه از دامن ِ ادراک‌ات

گفتم که نیاویزم با مار ِ سر ِ زلف‌ات

بی‌چاره فروماندم پیش ِ لب ِ ضحّاک‌ات

مه، روی بپوشانَد؛ خورشید خجل مانَد

گر پرتو ِ روی افتد بر طارَم ِ افلاک‌ات

گر جمله ببخشایی، فضل است بر اصحاب‌ات

و ر جمله بسوزانی، حکم است بر اَملاک‌ات

خون ِ همه‌کس ریزی؛ از کس نبوَد بیم‌ات

جُرم ِ همه‌کس بخشی؛ از کس نبوَد باک‌ات

چندان که جفا خواهی می‌کُن! که نمی‌گردد

غم گِرد ِ دل ِ سعدی با یاد ِ طرب‌ناک‌ات