غزل ۱۷۲ سعدی

هر آن ناظر که منظوری ندارد،

چراغ ِ دولت‌اش نوری ندارد

چه کار اندر بهشت آن مدّعی را

که میل امروز با حوری ندارد

چه ذوق از ذکر پیدا آید آن را

که پنهان شوق ِ مذکوری ندارد

میان ِ عارفان، صاحب‌نظر نیست

که خاطر پیش ِ منظوری ندارد

اگر سیمرغی اندر دام ِ زلفی

بماند، تاب ِ عصفوری ندارد

طبیب ِ ما یکی نامهربان است

که گویی هیچ رنجوری ندارد

ولیکن چون عسل بشناخت سعدی،

فغان از دست ِ زنبوری ندارد