غزل ۱۷۳ سعدی

آن که بر نسترن از غالیه خالی دارد

الحق آراسته خُلقی و جمالی دارد

درد ِ دل پیش ِ که گویم؟ که به‌جز باد صبا

کس ندانم که در آن کوی مَجالی دارد

دل، چنین سخت نباشد که یکی بر سر راه

تشنه می‌میرد و شخص آب ِ زلالی دارد

زندگانی نتوان گفت و حیاتی که مرا ست

زنده آن است که با دوست وصالی دارد

من به دیدار ِ تو مشتاق ام و از غیر ملول

گر تو را از من و از غیر ملالی دارد

مرغ، بر بام ِ تو رَه دارد و من بر سر ِ کوی

حَبَّذا مرغ! که آخر پر و بالی دارد

غم ِ دل با تو نگویم که نداری غم ِ دل

با کسی حال توان گفت که حالی دارد

طالب ِ وصل تو چون مفلس و اندیشه گنج.

حاصل آن است که سودایِ محالی دارد

عاقبت سر به بیابان بنهَد چون سعدی

هر که در سر هوس ِ چون تو غزالی دارد