غزل ۱۸۲ سعدی

زنده شود هر که پیش ِ دوست بمیرد

مُرده‌دل است آن که هیچ دوست نگیرد

هر که زِ ذوق‌اش درون ِ سینه صفایی ست

شمع ِ دل‌اش را زِ شاهدی نگزیرد

طالب ِ عشقی، دلی چو موم به دست آر

سنگ ِ سیه صورت ِ نگین نپذیرد

صورت ِ سنگین‌دلی کُشنده‌یِ سعدی ست

هر که بدین صورت‌اش کُشند، نمیرد