غزل ۱۸۱ سعدی

باد آمد و بویِ عنبر آورد

بادام شکوفه بر سر آورد

شاخ ِ گل از اضطراب ِ بلبل

با آن همه خار سر درآورد

تا پایِ مبارک‌اش ببوسم

قاصد که پیام دل‌بر آورد

ما نامه بدو سپرده بودیم

او نافه‌ی مشک ِ اَذفر آورد

هرگز نشنیده‌ام که بادی

بویِ گُلی از تو خوش‌تر آورد

کس مثل ِ تو خوب‌روی فرزند

نشنید که هیچ مادر آورد

بی‌چاره کسی که در فراق‌ات

روزی به نماز ِ دیگر آورد

سعدی! دل ِ روشن‌ات، صدف وار

هر قطره که خورد، گوهر آورد

شیرینی ِ دختران ِ طبع‌ات

شور از متمیّزان برآورد

شاید که کُنَد به‌زنده در گور

در عهد ِ تو هر که دختر آورد