غزل ۱۸۸ سعدی

به حدیث دَر نیایی، که لب‌ات شکر نریزد

نَچَمی، که شاخ ِ طوبی، به ستیزه، بر نریزد

هوس ِ تو هیچ طبعی نپَزَد که سَر نَبازد

زِ پی ِ تو هیچ مرغی نپرد که پَر نریزد

دل‌ام، از غم‌ات، زمانی نتواند ار ننالد

مژه یک‌دم آب ِ حسرت نشکیبد ار نریزد

که نه من زِ دست ِ خوبان نبَرَم به‌عاقبت جان؛

تو مرا بکُش که خون‌ام ز تو خوب‌تر نریزد

دُرَر است لفظ ِ سعدی؛ زِ فراز ِ بحر ِ معنی

چه کُند به دامنی دُر؟ که به دوست بر نریزد