غزل ۱۹۶ سعدی

سَر ِ جانان ندارد هر که او را خوف ِ جان باشد

به جان گر صحبت ِ جانان برآید، رایگان باشد

مغیلان چیست تا حاجی عنان از کعبه برپیچد

خسک در راه ِ مشتاقان بساط ِ پرنیان باشد

ندارد با تو بازاری؛ مگر شوریده اسراری

که مِهر ش در میان ِ جان و مُهر ش بر دهان باشد

پری‌رویا! چرا پنهان شوی از مردم ِ چشم‌ام؟

– پری را خاصیت آن است ک‌از مردم نهان باشد

نخواهم رفتن از دنیا مگر در پایِ دیوار ت

که تا در وقت ِ جان دادن سر م بر آستان باشد

گر از رایِ تو برگردم، بخیل و ناجوان‌مرد م

روان از من تمنّا کن! که فرمان‌ات روان باشد

به دریایِ غم‌ات غرق ام؛ گریزان از همه خلق ام

گریزد دشمن از دشمن که تیر ش در کمان باشد

خلایق در تو حیران اند و جای حیرت است الحق!

که مه را بر زمین بینند و مه بر آسمان باشد

میان‌ات را و موی‌ات را اگر صد ره بپیمایی،

میان‌ات کمتر از مویی و موی‌ات تا میان باشد

به شمشیر از تو نتوانم که رویِ دل بگردانم

و گر میل‌ام کشی در چشم، میل‌ام هم‌چنان باشد

چو فرهاد از جهان بیرون به تلخی می‌رود سعدی

ولیکن شور ِ شیرین‌اش بمانَد تا جهان باشد