غزل ۲۰۰ سعدی

چه کسی! که هیچ‌کس را به تو بر نظر نباشد

که نه در تو باز مانَد؛ مگر ش بصَر نباشد

نه طریق ِ دوستان است و نه شرط ِ مهربانی

که زِ دوستی بمیریم و تو را خبر نباشد

مکُن! ار چه می‌توانی که ز خدمت‌ام بِرانی

نزنند سائلی را که دری دگر نباشد

به ره‌ات نشسته بودم که نظر کنی به حال‌ام

نکُنی! که چشم ِ مست‌ات زِ خُمار بَر نباشد

همه‌شب در این حدیث‌ام که خنک تَنی که دارد

مژه‌ئی به خواب و بختی که به خواب در نباشد

چه خوش است مُرغ ِ وحشی که جفایِ کس نبیند!

من و مرغ خانگی را بکُشند و پَر نباشد

نه من آن گناه دارم که بترسم از عقوبت

نظری که سر نبازی زِ سَر ِ نظر نباشد

قَمَری که دوست داری، همه‌روز دل بر آن نِه

که شبی‌ت خون بریزد که در او قمَر نباشد

چه وجود ِ نقش ِ دیوار و چه آدمی که با او

سخنی زِ عشق گویند و در او اثر نباشد

شب و روز رفت باید قدم ِ روَندگان را

چو به مأمنی رسیدی دگر ت سفر نباشد

عجب است پیش ِ بعضی که تر است شعر ِ سعدی

ورق ِ درخت ِ طوبا ست؛ چگونه تر نباشد