غزل ۲۳ سعدی

رفتیم اگر ملول شدی از نشست ِ ما

فرمای خدمتی که برآید زِ دست ِ ما!

برخاستیم و نقش ِ تو در نفس ِ ما چنان‌ک

هر جا که هست بی تو نباشد نشست ِ ما

با چون خودی درافکن اگر پنجه می‌کُنی

ما خود شکسته‌ایم؛ چه باشد شکست ِ ما

جرمی نکرده‌ام که عقوبت کند؛ ولیک

مردُم به شرع می‌نکشد تُرک ِ مست ِ ما

شُکر ِ خدای بود که آن بت وفا نکرد

باشد که توبه‌ئی بکند بت‌پرست ِ ما

سعدی! نگفتم‌ات که به سرو ِ بلند ِ او،

مشکل توان رسید به بالایِ پست ِ ما؟