غزل ۳۰ سعدی

هر که خصم اندر او کمند انداخت،

به مراد ِ وی‌اش بباید ساخت

هر که عاشق نبود، مَرد نشد

نقره فایق نگشت تا نگداخت

هیچ مُصلِح به کویِ عشق نرفت

که نه دنیا و آخرت درباخت

آن‌چنان‌اش به ذکر مشغول ام

که ندانم به خویشتن پرداخت

هم‌چنان شُکر ِ عشق می‌گویم

که گر م دل بسوخت، جان بنواخت

سعدیا! خوش‌تر از حدیث ِ تو نیست

تحفه‌یِ روزگار ِ اهل ِ شناخت

آفرین بر زبان ِ شیرین‌ات

ک‌این همه شور در جهان انداخت