غزل ۶۳ سعدی

از هر چه می‌رود، سخن ِ دوست خوش‌تر است

پیغام ِ آشنا نفس ِ روح‌پرور است

هرگز وجود ِ حاضر ِ غایب شنیده‌ای؟

من در میان ِ جمع و دل‌ام جایِ دیگر است

شاهد که در میان نبوَد، شمع گو: بمیر!

چون هست، اگر چراغ نباشد منوَّر است

ابنایِ روزگار به صحرا روند و باغ

صحرا و باغ ِ زنده‌دلان، کویِ دلبر است

جان می‌روم که در قدم اندازم‌اش زِ شوق

درمانده‌ام هنوز که نُزلی محقَّر است

کاش آن به خشم رفته‌یِ ما، آشتی‌کنان

بازآمدی! که دیده‌یِ مشتاق بر در است

جانا! دل‌ام چو عود بر آتش بسوختی

و این دَم که می‌زنم زِ غم‌ات دود ِ مجمر است

شب‌های بی تو ام شب ِ گور است در خیال

و ر بی تو بامداد کنم، روز ِ محشر است

گیسو ت عنبرینه‌یِ گردن تمام بود

معشوق ِ خوب‌روی چه محتاج ِ زیور است

سعدی خیال ِ بی‌هُده بستی امید ِ وصل

هجر ت بکُشت و وصل هنوز ت مصوَّر است

زنهار از این امید ِ دراز ت که در دل است

هیهات از این خیال ِ مُحال‌ات که در سر است