غزل ۹۵ سعدی

آن که دل ِ من چو گوی در خَم ِ چوگان ِ او ست

موقِف ِ آزادگان بر سر ِ میدان ِ او ست

ره به در از کویِ دوست نیست که بیرون بَرند

سلسله‌یِ پایِ جمع، زلف ِ پریشان ِ او ست

چند نصیحت کنند بی‌خبران‌ام به صبر

درد مرا، ای حکیم! صبر نه درمان ِ او ست

گر کُنَد انعام او در من ِ مسکین نگاه

و ر نکند، حاکم است. بنده به فرمان ِ او ست

گر بزند بی‌گناه، عادت ِ بخت من است

ور بنوازد به لطف، غایت ِ احسان ِ او ست

میل ندارم به باغ؛ انس نگیرم به سرو

سروی اگر لایق است، قدّ ِ خرامان ِ او ست

چون بتواند نشست آن که دل‌اش غایب است؟

یا بتواند گریخت آن که به زندان ِ او ست؟

حیرت ِ عشّاق را عیب کند بی بصر

بهره ندارد ز عیش هر که نه حیران ِ او ست

چون‌تو گُلی کس ندید در چمن ِ روزگار

خاصه که مرغی چو من بلبل ِ بُستان ِ او ست

گر همه مرغی زنند سخت کمانان به تیر،

حیف بوَد بلبلی ک‌این همه دستان ِ او ست

سعدی اگر طالبی راه رو و رنج بر

کعبه‌یِ دیدار ِ دوست صبر ِ بیابان ِ او ست