غزل ۹۶ سعدی

ز هر چه هست، گزیر است و، ناگزیر از دوست

به قول ِ هر که جهان مِهر برمگیر از دوست

به بندگی و صغیری گر ت قبول کند،

سپاس دار! که فضلی بوَد کبیر از دوست

به جای دوست، گر ت هر چه در جهان بخشند

رضا مده! که متاعی بوَد حقیر از دوست

جهان و هر چه در او هست با نعیم بهشت،

نه نعمتی ست که بازآورَد فقیر از دوست

نه گر قبول کنند ت سپاس داری و بس؛

که گر هلاک شوی، منتی پذیر از دوست

مرا که دیده به دیدار ِ دوست برکردم

حلال نیست که بر هم نهم به تیر از دوست

و گر چنان که مصوّر شود گزیر از عشق

کجا روم که نمی‌باشد م گزیر از دوست

به هر طریق که باشد، اسیر ِ دشمن را

توان خرید و نشاید خرید اسیر از دوست

که در ضمیر ِ من آید ز هر که در عالم؟

که من هنوز نپرداختم ضمیر از دوست

تو خود نظیر نداری! و گر بوَد به مثل،

من آن نی ام که بدل گیرم و نظیر از دوست

رضایِ دوست نگه دار و صبر کن سعدی

که دوستی نبوَد ناله و نفیر از دوست