غزل ۳۱ سعدی

چه فتنه بود که حُسن ِ تو در جهان انداخت

که یک دم از تو نظر بر نمی‌توان انداخت

بلایِ غمزه‌یِ نامهربان ِ خون‌خوار ت

چه خون که در دل ِ یاران ِ مهربان انداخت

ز عقل و عافیت آن روز بر کران ماندم

که روزگار حدیث ِ تو در میان انداخت

نه باغ ماند و نه بستان؛ که سرو ِ قامت ِ تو

بِرُست و ولوله در باغ و بوستان انداخت

تو دوستی کن و از دیده مفکن‌ام زنهار!

که دشمن‌ام زِ برایِ تو در زبان انداخت

به چشم‌های تو! ک‌آن چشم ک‌از تو برگیرند

دریغ باشد بر ماه ِ آسمان انداخت

همین حکایت روزی به دوستان برسد

که سعدی از پی ِ جانان برَفت و جان انداخت