غزل ۳۳ سعدی

کهن شود همه‌کس را به‌روزگار ارادت

مگر مرا. که همان عشق ِ اول است و زیادت

گر م جواز نباشد به پیش‌گاه ِ قبول‌ات،

کجا روَم که نَمیرم بر آستان ِ عبادت

مرا به روز ِ قیامت مگر حساب نباشد

که هجر و وصل ِ تو دیدم؛ چه جایِ موت و اعادت

شنیدم‌ات که نظر می‌کنی به حال ِ ضعیفان

تب‌ام گرفت و دل‌ام خوش به انتظار ِ عیادت

گر م به گوشه‌یِ چشمی شکسته‌وار ببینی،

فلک شوَم به بزرگی و مشتری به سعادت

بیایم‌ات که ببینم؛ کدام زَهره و یارا

روَم که بی تو نشینم؛ کدام صبر و جلادت

مرا هرآینه روزی تمام‌کُشته ببینی

گرفته دامن ِ قاتل به هر دو دست ِ ارادت

اگر جنازه‌ی سعدی به کویِ دوست برآرند،

زهی حیات ِ نکونام و رفتنی به شهادت