غزل ۱۹۴ سعدی شب ِ عاشقان ِ بی‌دل چه شبی دراز باشد تو بیا ک‌از اوّل ِ شب دَر ِ صبح باز باشد عجب است اگر توانم که سفر کُنم زِ دست‌ات به کجا رود کبوتر که اسیر ِ باز باشد ز محبّت‌ات نخواهم که نظر کنم به روی‌ات که مُحِبّ ِ صادق آن است که پاک‌باز باشد ...
غزل ۱۹۳ سعدی شورش ِ بلبلان سحَر باشد خفته از صبح بی‌خبر باشد تیرباران ِ عشق ِ خوبان را دل ِ شوریدگان سپر باشد عاشقان کُشتگان معشوق اند هر که زنده ست در خطر باشد همه عالَم جَمال ِ طَلعَت ِ او ست تا که را چشم ِ این نظر باشد کس ندانم که دل بدو...
غزل ۱۹۲ سعدی گر آن مُراد شبی در کنار ِ ما باشد، زهی سعادت و دولت که یار ِ ما باشد اگر هزار غم است از جهانیان بر دل، همین بس است که او غم‌گسار ِ ما باشد به کُنج ِ غاری عزلت گزینم از همه خلق گر آن لطیف ِ جهان یار ِ غار ِ ما باشد از آن طرف نپذیرد...
غزل ۱۹۱ سعدی کی برُست این گُل ِ خندان و چنین زیبا شد آخر این غوره‌یِ نوخاسته چون حلوا شد؟ دیگر این مرغ کی از بیضه برآمد که چنین بلبل ِ خوش‌سخن و طوطی ِ شکّرخا شد که درآموخت‌اش این لطف و بلاغت ک‌آن‌روز مردم از عقل به‌در بُرد که او دانا شد شاخکی...
غزل ۱۹۰ سعدی از این تعلّق ِ بیهوده تا به من چه رسد؟ و ز آن که خون ِ دل‌ام ریخت؛ تا به تن چه رسد به گَرد ِ پایِ سمند ش نمی‌رسد مشتاق که دست‌بوس کُنَد؛ تا بدان دهن چه رسد! همه خطای من است این که می‌رود بر من زِ دست ِ خویشتن‌ام؛ تا به خویش‌تن چه رسد ...
غزل ۱۸۹ سعدی آه اگر دست ِ دل ِ من به تمنّا نرسد! یا دل از چنبر ِ عشق ِ تو به من وا نرسد غم ِ هجران به‌سَویَّت‌تر از این قسمت کن! ک‌این همه درد به جان ِ من ِ تنها نرسد سروبالای مَنا! گر به چمن برگذری سرو ِ بالایِ تو را سرو به بالا نرسد چون تویی را،...
