دل می‌رود زِ دستم صاحب‌دلان خدا را
دردا که راز ِ پنهان خواهد شد آشکارا

کشتی شکستگانیم ای باد ِ شُرطه برخیز
باشد که باز بینیم آن یار ِ آشنا را

ده روزه مهر ِ گردون افسانه است و افسون
نیکی به جایِ یاران فرصت شمار یارا

در حلقه‌یِ گُل و مُل خوش خواند دوش بلبل
هاتِ الصَّبوحَ هُبّوا یا اَیُّها السُّکارا

آیینه‌یِ سکندر جام ِ می است بنگر
تا بر تو عرضه دارد احوال ِ مُلک ِ دارا

ای صاحب ِ کرامت، شکرانه‌یِ سلامت
روزی تفقّدی کن درویش ِ بی‌نوا را

آسایش ِ دو گیتی تفسیر ِ این دو حرف است
با دوستان مروت با دشمنان مدارا

در کو یِ نیک‌نامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را

بنت العنب که زاهد امّ‌الخبائث‌اش خواند
اَشهی لَنا و اَحلی من قُبلهِ العذارا

هنگام ِ تنگ‌دستی در عیش کوش و مستی
ک‌این کیمیا یِ هستی قارون کُنَد گدا را

خوبان ِ پارسی گو بخشند‌گان ِ عُمرَند
ساقی بده بشارت پیران ِ پارسا را

حافظ به خود نپوشید این خرقه‌یِ می آلود
ای شیخ ِ پاک‌دامن معذور دار ما را

اختلاف در وجود بیت ها:

گر مطرب ِ حریفان این پارسی بخواند
در رقص و حالت آرد پیران ِ پارسا را

سرکش مشو که چون شمع از غیرت ات بسوزد
دلبر که در کف ِ او موم است سنگ ِ خارا

بیت یکم:
درد پنهان

بیت دوم:
باز بینم
دیدار آشنا را

بیت چهارم:
هات الصبوح کاساً

بیت پنجم:
جامیست نیک بنگر
جام جمست
و بنگر

بیت هفتم:

با دوستان تلطّف
مروت و با

بیت هشتم:
ورتو نمی پسندی

بیت نهم:
آن تلخ وش
که صوفی
اهنی لنا و احلی من قبل
اسقی لنا
واهلی من

بیت دهم:
در عشق کوش | در باده کوش

بیت یازدهم:
ترکان پارسی گو
پارسی خوان
ساقی بشارتی ده
خوبان پارسا را | رندان پارسا را

دل می‌رود زِ دستم – صاحب‌دلان، خدا را!
دردا که راز ِ پنهان خواهد شد آشکارا.

کشتی نشستگانیم، ای باد ِ شُرطه برخیز!
باشد که باز بینیم دیدار ِ آشنا را.

#

در حلقه‌یِ گُل و مُل خوش خواند دوش بلبل:
«هاتِ الصَّبوحَ هُبّوا، یا اَیُّها السُّکاریٰ!»

آن تلخ‌وَش که زاهد «اُمّ‌الخَبائِث»‌اش خواند
اَشهیٰ لَنا وَ اَحلیٰ مَنْ قُبْلهِ الْعِذاریٰ!

هنگام ِ تنگ‌دستی در عیش کوش و مستی
ک‌این کیمیا یِ هستی قارون کُنَد گدا را.

آیینه‌یِ سِکَندَر جام ِ می است، بنگر
تا بر تو عرضه دارد احوال ِ مُلک ِ دارا.

سرکش مشو که چون شمع از غیرت‌اَت بسوزد
دل‌بَر، که در کف ِ او موم است سنگ ِ خارا.

ای صاحب ِ کرامت! شُکرانه‌یِ سلامت
روزی تفقّدی کن درویش ِ بی‌نوا را.

دَه روز ِ مِهر ِ گردون افسانه است و افسون
نیکی به جایِ یاران فرصت شمار، یارا!

آسایش ِ دو گیتی تفسیر ِ این دو حرف است:
با دوستان مروّت، با دشمنان مدارا.

#

گر مطرب ِ حریفان این پارسی بخواند
در رقص و حالت آرد صوفی‌یِّ پارسا را.

ترکان ِ پارسی گوی بخشند‌گان ِ عُمر اَند
ساقی، بشارتی ده پیران ِ با صفا را!

#

در کو یِ نیک‌نامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را!

حافظ به خود نپوشید این خرقه‌یِ می آلود
ای شیخ ِ پاک‌دامن معذور دار ما را!

دل می‌رود ز دستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز ِ پنهان خواهد شد آشکارا

کشتی شکستگانیم ای باد ِ شرطه برخیز
باشد که باز بینیم دیدار ِ آشنا را

ده‌روزه مهر ِ گردون افسانه است و افسون
نیکی بجای ِ یاران فرصت شمار یارا

در حلقه‌یِ گل و مُل خوش خواند دوش بلبل
هاتِ الصَّبُوحَ هُبّوا یا اَیُّهَا السُّکارا

آیینه‌یِ سکندر جام ِ می است بنگر
تا بر تو عرضه دارد احوال ِ مُلک ِ دارا

ای صاحب ِ کرامت شکرانه‌یِ سلامت
روزی تفقّدی کن درویش ِ بی‌نوا را

آسایش ِ دو گیتی تفسیر ِ این دو حرف است
با دوستان مروّت با دشمنان مدارا

در کوی ِ نیکنامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی‌پسندی تغییر کُن قضا را

آن تلخ‌وَش که صوفی اُمُّ‌الخَبائثش خواند
اَشهیٰ لَنا و اَحلیٰ من قُبله ِ العَذارا

هنگام ِ تنگدستی در عیش کوش و مستی
کاین کیمیایِ هستی قارون کند گدا را

ترکان ِ پارسی گو بخشند‌گان ِ عمرند
ساقی بده بشارت پیران ِ پارسا را

*گر مطرب ِ حریفان این پارسی بخواند
در رقص و حالت آرد پیران ِ پارسا را

سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد
دلبر که در کف ِ او موم است سنگ ِ خارا

حافظ به خود نپوشید این خرقه‌یِ می آلود
ای شیخ ِ پاکدامن معذور دار ما را

ترجمه فارسی منثور و منظوم بیت های عربی
دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

هاتِ الصَّبوحَ هُبّوا یا اَیُّها السُّکارا
بیار جام ِ شراب ِ صبوحی را، هان از خواب برخیزید ای مستان
بیاور آن شراب ِ صبحگاهی را و برخیزید ای مستان!

اَشهیٰ لَنا و اَحلیٰ من قُبلهِ العَذارا
ما را خوشتر و شیرین تر است از بوسه‌ی دوشیزگان
خوشتر و شیرین تر است از بوسه‌یِ دوشیزگان ما را