لعل ِ سیراب ِ به خون تشنه، لب ِ یار ِ من است
وَ ز پِی ِ دیدن ِ او دادن ِ جان، کار ِ من است

شرم از آن چشم ِ سیَه باد اَش و مژگان ِ دراز
هر که دل بردن ِ او دید و در اِنکار ِ من است

ساروان! رَخت به دروازه مَبَر. ک‌آن سر ِ کو
شاه‌راهی‌ست که منزل‌گَه ِ دل‌دار ِ من است

بنده‌یِ طالع ِ خویش‌ام که در این قحط ِ وفا
عشق ِ آن لولی‌یِ سرمست خریدار ِ من است

طبله‌یِ عطر ِ گل و زُلف ِ عَبیرافشان‌اش
فیض ِ یک شمّه زِ بو یِ خوش ِ عطّار ِ من است

باغ‌بان! هم‌چو نسیم‌ام زِ در ِ خویش مَران
ک‌آب ِ گُل‌زار ِ تو از اشک چو گُل‌نار ِ من است

شربت ِ قند و گُلاب از لب ِ یار اَم فرمود
نرگس ِ او، که طبیب ِ دل ِ بیمار ِ من است

آن که در طرز ِ غزل نکته به حافظ آموخت
یار ِ شیرین‌سخن ِ نادره گفتار ِ من است