دارم امید ِ عاطِفَتی از جناب ِ دوست
کردم جنایتی و امید م به عفو ِ او ست

دانم که بُگذرد زِ سَر ِ جرم ِ من که او
گر چه پری‌وش است ولیکن فرشته‌خو ست

چندان گریستیم که هر کس که برگُذشت
در اشک ِ ما، چو دید روان گفت ک‌این چه جو ست

هیچ است آن دهان و نبینم از او نشان
موی است آن میان و ندانم که آن چه مو ست

دارم عجب زِ نقش ِ خیال‌اش که چون نرفت
از دیده‌ام که دَم‌به‌دم‌اش کار شست‌و‌شو ست

بی‌گفت‌و‌گویْ زُلف ِ تو دل را همی‌کُشد
با زُلف ِ دل‌کش ِ تو که را رو یِ گفت‌و‌گو ست

عمری‌ست تا ز ِ زُلف ِ تو بویی شنیده‌ام
زآن بوی در مشام ِ دل ِ من هنوز بو ست

حافظ بَد است حال ِ پریشان ِ تو، ولی
بَر بو یِ زُلف ِ یار، پریشانی‌ات نِکو ست