غزل ۱۱ حافظ: ساقی به نور باده برافروز جام ما

ساقی! به نور ِ باده برافروز جام ِ ما

مطرب! بگو که کار ِ جهان شد به کام ما

ما در پیاله عکس ِ رخ ِ یار دیده‌ایم

ای بی‌خبر زِ لذّت ِ شُرب ِ مُدام ِ ما

هرگز نَمیرد آن‌که دل‌اش زنده شد به عشق

ثبت است بر جریده‌یِ عالَم دوام ِ ما

چندان بُوَد کِرِشمه و ناز ِ سَهی قَدان

ک‌آیَد به جلوه سرو ِ صنوبرخرام ِ ما

ای باد اگر به گلشن ِ احباب بگذری

زنهار عرضه دِه بر ِ جانان پیام ِ ما

گو نام ِ ما زِ یاد به عمدا چه می‌بری؟

خود آید آن که یاد نیاری زِ نام ِ ما

مستی به چشم ِ شاهد ِ دل‌بند ِ ما خوش است

زان‌رو سپرده‌اند به مستی زمام ِ ما

ترسم که صرفه‌ای نَبَرَد روز ِ بازخواست

نان ِ حلال ِ شیخ زِ آب ِ حرام ِ ما

حافظ زِ دیده دانه‌یِ اشکی همی‌فشان

باشد که مرغ ِ وصل کُنَد قصد ِ دام ِ ما

دریا یِ اَخضَر ِ فَلَک و کشتی ِ هِلال

هستند غرق ِ نعمت ِ حاجی قوام ِ ما