غزل ۲۰ سعدی

لاابالی چه کُنَد دفتر ِ دانایی را

طاقت ِ وعظ نباشد سَر ِ سودایی را

آب را قول ِ تو با آتش اگر جمع کُنَد

نتواند که کُنَد عشق و شکیبایی را

دیده را فایده آن است که دلبر بیند

و ر نبیند چه بوَد فایده بینایی را

عاشقان را چه غم از سرزنش ِ دشمن و دوست

یا غم ِ دوست خورد؟ یا غم ِ رسوایی را؟

همه دانند که من سبزه‌یِ خط دارم دوست

نه چو دیگر حَیَوان، سبزه‌یِ صحرایی را

من همان روز دل و صبر به یغما دادم

که مُقیَّد شدم آن دلبر ِ یغمایی را

سرو بُگذار! که قدّی و قیامی دارد

گو ببین آمدن و رفتن ِ رعنایی را

گر برانی نروَد و ر بروَد باز آید

ناگزیر است مگس دکه‌یِ حلوایی را

بر حدیث ِ من و حُسن ِ تو نیَفزاید کس

حد همین است سخن‌دانی و زیبایی را

سعدیا! نوبتی امشب دهل ِ صبح نکوفت

یا مگر روز نباشد شب ِ تنهایی را