غزل ۳۸ سعدی

چه دل‌ها بردی ای ساقی به ساق ِ فتنه‌انگیز ت

دریغا بوسه چندی بر زنخ‌دان ِ دل‌آویز ت

خدنگ ِ غمزه از هر سو نهان انداختن تا کِی؟

سپر انداخت عقل از دست ناوک‌های خون‌ریز ت

برآمیزی و بگریزی و بنمایی و بربایی

فغان از قهر ِ لطف‌اندود و زَهر ِ شکّرآمیز ت

لب ِ شیرین‌ات ار شیرین بدیدی در سخن گفتن،

بر او شُکرانه بودی گر بِدادی مُلک ِ پرویز ت

جهان از فتنه و آشوب یک‌چندی برآسودی

اگر نه رویِ شهرآشوب و چشم ِ فتنه‌انگیز ت

دگر رغبت کجا مانَد کسی را سویِ هشیاری

چو بیند دست در آغوش ِ مستان ِ سحرخیز ت

دمادم در کش ای سعدی شراب ِ صِرف و دَم دَر کش

که با مستان ِ مجلس درنگیرد زهد و پرهیز ت