غزل ۴۳ سعدی

اگر مراد تو ای دوست بی مرادی ِ ما ست،

مراد ِ خویش دگرباره من نخواهم خواست

اگر قبول کنی وَ ر برانی از بر ِ خویش،

خلاف ِ رای ِ تو کردن، خلاف ِ مذهب ِ ما ست

میان ِ عیب و هنر، پیش ِ دوستان ِ کریم

تفاوتی نکند؛ چون نظر به عین ِ رضا ست

عنایتی که تو را بود اگر مُبَدَّل شد،

خلل‌پذیر نباشد ارادتی که مرا ست

مرا به هر چه کنی، دل نخواهی آزردن

که هر چه دوست پسندد به جایِ دوست، روا ست

اگر عداوت و جنگ است در میان ِ عرب،

میان ِ لیلی و مجنون محبّت است و صفا ست

هزار دشمنی افتد به قول ِ بدگویان

میان ِ عاشق و معشوق دوستی بر جا ست

غلام ِ قامت ِ آن لُعبت ِ قباپوش ام

که در محبّت ِ روی‌اش هزار جامه قبا ست

نمی‌توانم بی او نشست یک ساعت

چرا که از سر ِ جان بر نمی‌توانم خاست

جمال در نظر و شوق هم‌چنان باقی

گدا اگر همه عالم بدو دهند، گدا ست

مرا به عشق ِ تو اندیشه از ملامت نیست

وگر کنند ملامت، نه بر من ِ تنها ست

هر آدمی که چنین شخص ِ دل‌ستان بیند

ضرورت است که گوید: به سرو ماند راست!

به رویِ خوبان گفتی نظر خطا باشد

خطا نباشد! دیگر مگو چنین! که خطا ست!

خوش است با غم ِ هجران ِ دوست سعدی را

که گر چه رنج به جان می‌رسد، امید ِ دوا ست

بلا و زحمت ِ امروز بر دل ِ درویش

از آن خوش است که امّید ِ رحمت ِ فردا ست